|
علمی و آموزشی و عشقی ...
گردشگری وجهانگردی علمی وآموزشی
انواع پرده
""“دوســـتـــتـــــ دارم"”"
تــــــــکیه کــــلام تـــو بــــود ......
من بـی جــــهت به آن
تــــــــکیه داده بـــــــودم !
پنج شنبه 26 فروردين 1391برچسب:, :: 18:13 :: نويسنده : امیر رضا
«فرزندان من، دوستان من! من اكنون به پايان زندگی نزديك گشته‌ام. من آن را با نشانه‌های آشكار دريافته‌ام.
آی آدم ها
آی آدم هاکه برساحل نشته شادوخندانید یک نفردارددرآب جان می سپارد یک نفراست که دست وپای دائم می زند روی این دریای تندوتیره وسنگین که می دانید. آن زمان که مست هستیدازخیال دست یابیدن به دشمن، آن زمان که پیش خودبیهوده پندارید که گرفتستیددست ناتوانی را تاتوانایی بهترراپدیدآرید، آن زمان که تنگ می بندید برکمرهاتان کمربند. درچه هنگامی بگویم من؟ یک نفردرآب داردمی کندبیهوده جان قربان آی آدم هاکه برساحل بساط دلگشادارید نان به سفره؛ جامه هاتان برتن یک نفردرآب می خواندشمارا. موج سنگین رابدست خسته می کوبد بازمی دارددهان باچشم ازوحشت دریده سایه هاتان را ز راه دوردیده آب رابلعیده درگودکبودوهرزمان بی تابیش افزون می کند زین آب ها بیرون گاه سر،گه پا. آی آدم ها او ز راه دوراین کهنه جهان رابازمی پاید می زندفریادوامیدکمک دارد آی آدم ها که روی ساحل درکارتماشایید موج می کوبدبه روی ساحل خاموش پخش می گردد،چنان مستی به جای افتاده.بس مدهوش می رودنعره زنان.وین بانگ ازدورمی آید: آی آدم ها... وصدای بادهردم دلگزازتر درصدای باد بانگ اورهاتر ازمیان آب های دور و نزدیک بازدرگوش این نداها
آی آدم ها...
شیدا شدم عاشق عاشقی چه سخت است آه...عاشق نشدی نازنین یارم تابفهمی چه می کشم هرشب ازدردی جگرسوز چه زیباست درد وقتی برای توباشد چه تلخ است این لحظه ها که تنهایم ولی زیباست یادتو چه دل تنگم ازبرایت سخت است زندگی بی تو چرابایدزندگی کنم؟ آه...دلتنگی چه دردیست عظیم وطاقت فرسا چه زودگذراست زمان وقتی پیش منی اما می گویم تابدانی دوستت دارم
روزی که بودی زهره یار من
دور از چشم رقیبان در کنار من حالیا خالی است جایت ای نگار من در شام تار من آخر کجایی زهره یاد داری زهره آن روزی که در صحرا دست اندر دست هم گردش کنان تنها راه می رفتیم و در بین شقایقها بود عالم ما را لطف و صفایی زهره بود هنگام غروب و آن روز پر زیبا ایستادیم از برای دیدنش آنجا تکیه تو بر سینه ام دادی سر خود را گفتیم و ما تنها بس رازهایی زهره چون یقین کردی که در عشقت گرفتارم طرد گشتی و نمودی اینچنین خارم خود نکردی فکر آخر نازنین یارم من همچو تو دارم آخر خدایی زهره بوی که داری (باد صبا ) ای باد صبا بهر خدا بوی که داری حبیبم بوی که داری این بوی خوش از سلسله موی که داری جانم جانم موی که داری حبیبم موی که داری خرم شده بستان ز تو ای باد بهاری این خرمی از روی که و بوی که داری بوی که داری ای عزیز بوی که داری آی ای کاش بدانستم یک آرزوی دل تا خود تو به دل آرزوی روی که داری تا خود تو به دل آرزوی روی که داری جانم جانم روی که داری عزیزم روی که داری
آی یار دل آه ای دل ما روی دل از جمله جهان سوی تو داریم تو روی تو روی دل قبله جان سوی که داری عزیزم سوی که داری حبیبم سوی که داری گردیده مؤید گردیده مؤید ز چه فکر تو پریشان در سر مگر اندیشه گیسوی که داری ای عزیز دل در سر مگر اندیشه گیسوی که داری که داری
گالیادیر است ، گالیا! در گوش من فسانهٔ دلدادگی مخوان! دیگر ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه! دیر است گالیا! به ره افتاد کاروان عشق من و تو ؟ ...آه این هم حکایتی ست اما در این زمانه که درمانده هر کسی از بهر نان شب دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست شاد و شکفته در شب جشن تولدت تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک امشب هزار دختر همسال تو ولی خوابیده اند گرسنه و لخت روی خاک زیباست رقص و ناز سرانگشت‌های تو بر پرده‌های ساز اما هزار دختر بافنده این زمان با چرک و خون زخم سرانگشت هایشان جان می کنند در قفس تنگ کارگاه از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن پرتاب می کنی تو به دامان یک گدا وین فرش هفت رنگ که پامال رقص توست از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ در تار و پود هر خط و خالش، هزار رنج در آب و رنگ هر گل و برگش، هزار ننگ اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک اینجا به باد رفته هزار آتش جوان دست هزار کودک شیرین بی گناه چشم هزار دختر بیمار ناتوان ... دیر است گالیا! هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان هنگامهٔ رهایی لبها و دست هاست عصیان زندگی است در روی من مخند! شیرینی نگاه تو بر من حرام باد! بر من حرام باد از این پس شراب و عشق! بر من حرام باد تپشهای قلب شاد! یاران من به بند، در دخمه های تیره و نمناک باغشاه در عزلت تب آور تبعیدگاه خارک در هر کنار و گوشهٔ این دوزخ سیاه زود است گالیا در گوش من فسانهٔ دلدادگی مخوان اکنون ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه! زود است گالیا! نرسیدست کاروان ... روزی که بازوان بلورین صبحدم برداشت تیغ و پردهٔ تاریک شب شکافت، روزی که آفتاب از هر دریچه تافت، روزی که گونه و لب یاران همنبرد رنگ نشاط و خندهٔ گمگشته بازیافت، من نیز باز خواهم گردید آن زمان سوی ترانه‌ها و غزلها و بوسه ها سوی بهارهای دل انگیز گل فشان سوی تو، عشق من .... شاعر:هوشنگ ابتهاج منبع:وبلاگ عاشقانه،شعرعاشقانه،وبلاگ عاشقانه،سایت عاشقانه،جملات عاشقانه
دل منغصه نخور دل ساده ی من دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد تنهام نذار.... باورم کن که به یاد تو ام دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد دوریت این خونه رو ویروونه تر کرد منبع:سایت بدوچت
عشق چه هامی کند!براي تو زندگي ميکنم به عشق تو زنده هستم اگر نباشي ديگر نيستم هر جا بروي دلم به دنبال تو ميرود... با تو آغاز کردم و با تو ميميرم.... اگر اينجا نشسته ام به عشق اين انتظار است تا هر زمان که بخواهي چشم به راه آمدن توام ميمانم و ميمانم از اين خزان تا پايان بهار به خدا نميتوان چشم بر روي چشمهايت بست ، تو در قلبمي و هيچگاه تنها نميمانم ، نميگويم هميشه بمان ، اگر روزي بروي ، دنيا را زير پا ميگذارم ، نيازي به گفتنش نيست آنگاه که تو همان قلبمي... به عشق بودن تو است ! منبع:سایت بدوچت
یک نگاه، عشق، فراق منبع:بدوچت
درامواج سند
به مغرب سينه مالان قرص خورشيد نهان مي گشت پشت كوهساران به روي نيزه ها و نيزه داران تن سنگين اسبي تير خورده سوار زخم دار نيم مرده به سان گوي خون آلود، سرها پياپي دست ها دور از سپرها زبانهاي سنانها برق مي زد سران را بوسه ها بر فرق مي زد نهان مي گشت روي روشن روز به زير دامن شب در سياهي فروغ خرگه خوارزمشاهي كه ديد آن آفتاب بخت، خفته به آبسكون شهي بي تخت، خفته سپيده دم جهان در خون نشيند ز رود سند تا جيحون نشيند به خون ،آلوده ايران كهن ديد غروب آفتاب خويشتن ديد زني چون آفتاب عالم افروز چو مهر آيد برون از پردهِ روز به چشمش ماده آهويي گذر كرد اسير و خسته و افتان و خيزان سوي مادر دوان وز وي گريزان كه مژگانش به خون ديده تر شد ز آتش هم كمي سوزنده تر شد زبان آتشي در دشمن انداخت به هر جنبش سري بر دامن انداخت از آن شمشير سوزان، آتش تيز از اين آتش سوزنده پرهيز ميان شام رستاخيز مي گشت به دنبال سر چنگيز مي گشت در آن انبوه، كار مرگ مي كرد دو چندان مي شكفت و برگ مي كرد سرانجام آن دو بازوي هنرمند زكشتن خسته شد وز كار واماند پشيمان شد كه لختي ناروا ماند چو برق و باد، زي خرگاه آمد كه گفتندش سواران: شاه آمد به رقص مرگ، اخترهاي انبوه ز امواج گران، كوه از پي كوه دل شب مي دريد و پيش مي رفت
به حوالی نور که میرسی دلت میخواهد یک دل سیر نفس بکشی... گریه کنی...حرف بزنی...آخر بوی پاکی میدهد اینجا!آخرقصه ها سروده اند دلاور مردانش...آخر با مادر و عمه ی سادات سر وسری داشته اند این ها...آخر سرشان متبرک به زانوان آقا اباعبدالله شده است...چطور تکان ندهد دلم را اینجا؟؟؟
چطور ساکت بنشینم حال انکه بی دلیل اشکانم را جاری بر گونه ها حس میکنم؟
اینجا حوالی نور است
حوالی نور؟!آخر یکی بگوید این نورانیت از کجا؟از که؟
انگار که هستند...میانمان...انگار که نظر میکنند...بهمان!"لاتحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون"ببرید دلم را که دیگر خسته ام کرده...از این همه غبار و آلودگی.خوبی میگفت:دنیا پر شده اززمین،نیست دیگر آسمانی!!!به قول همان خوب:من دلم آسمان می خواهد خدا...
همه نگاهشان به این زمین خاکی عادت کرده...کمتر کسی دیگر نگاهش به آسمانخشک شده!دنیا را به چه قیمت میخواهیم ما خاکیان آخر؟؟؟
"أولئک الذین اشترواالحیاةالدنیا باالآخرة فلا یخفف عنهم العذاب ولا هم ینصرون"
دل که زمینی شدآسمان میرود؛آسمان که رفت عطر شهادت محو میشود...آخر به چه قیمت؟آن سید بزرگوار میگفت:اگر مقصد پرواز است قفس ویران بهتر...پرستویی که مقصد را در کوچ می بیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد...!
آی شهدا...برای این دل سیاه هم دعا کنید...
همراه حافظ...
اثر استاد محمود فرشچیان
دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود تا دل شب سخن از سلسله ی موی تو بود
دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت باز مشتاق کمانخانه ی ابروی تو بود
من اگر روح پريشان دارم من اگر غصه هزاران دارم به تو و عشق تو ايمان دارم در غمستان نفسگير، اگر نفسم ميگيرد آرزو در دل من متولد نشده، مي ميرد به تو و عشق تو ايمان دارم به تو و عشق تو ايمان دارم
درباره وبلاگ
 به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب
پيوندها
نويسندگان
|
||||||||||||||||||
 |
||||||||||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
